نانوشته ها

نه تو مرا می شناسی و نه من تو را دو غریبه ایم که به اتفاق هم مسیر شده ایم هم صحبت شده ایم و بوسه بر هم زده ایم و حال دگر رفته ایم تنها دو غریبه ایم م.فردا 1390/04/28

رویشی تازه در جسم هزاران سال مرده ام … بیدار شو که همه رفته اند باز قافله را همه را از دست داده ایم .. بیدار شو که زمان سفر آخر است تنها چند قدم دیگر و جهانی نو در من م.فردا 1390/04/28

ای کاش … و بعد سکوتی ممتد تا به آنجا که تمام خاطراتم مرور می شود از بوسه هایت از رفتنت از ناپدید شدنت بازگشتت و حال همه تنها در یک لحظه می آیند و می روند

تنها نظاره می کردم ولیکن حال دگر نمی دانم در کجای این زمین ایستاده ام هر کجا هستم دگر در کنار تو نیستم … .. . از سرمای نگاهت که رو به روی من است فریاد دور شدنت را می شنوم

همه را از تو دارم دستانی دارم تا برایت با آنها دعا کنم دست هایت را ماساژ بدهم پاهایی که برایت به سر کار بروم قلبی که برایت بتپد و از دیدن لبخند هایت به اوج آسمان برود چشمانی که هزاران بار آرزو کرده اند زیر پایت باشند و تنی که چه ناقابل همه را […]

دفتر و قلم را کناری بگذار دوربین را روی تخت و لباس هایت را نیز رها کن تمام آن چیز هایی که تنها سنگین ترت می کنند توی زیبا را بگذار خنده ات تمام جهان را روشن کند و بگذار همه جهان در تو محو شود در زمان هم آغوشی تنت با نور خورشید م.فردا […]

هیچ گاه بودن را ماندن را و ساختن را تجربه نکرده ای به چه چنین خیره می نگری جمله ی ساده ایست که با مفهوم تو بودن، فاصله ی بسیاری دارد “تنها کمی بیشتر بمان” م.فردا 1390/04/26

در آنجا که بود و نبود من بی اهمیت تر از خود من است تنها به نظاره می نشینم دور شدن همه مردمان را که روزی همین بی اهمیت بودن من مهم خواهد بود م.فردا 1390/04/26

خسته از تمام دور شدن ها که تنها دردند و مرگ بوسه بر باد زدن ها که هیچگاه نمی رسند و تماس ها که پشت بوق های ممتد متوقف می شوند کمی هوای تازه می خواهم کمی آرامش کمی انسان کمی … م.فردا 1390/04/26

گاه می نوشتم شاید که خوانده شوند ولیکن افسوس و حال می نویسم شاید که سبک شوم و باز هم افسوس هیچ فرقی نمی کند هیچ یک را هیچ گاه نداشته ام نه تو را نه خوانده شدن شان را و نه آرامش را م.فردا 1390/04/26