نانوشته ها

خنده ی تلخی بود که در پس پاسخ آمد خنده ای بر انتظار او برای بریدنم و حال می دانم حقیقت تلخ هم آوایی را آنگه که یکی نغمه سر می دهد و دیگری در پی راهی برای گسستن است شاید اگر تنها فشنگ را نشان می داد نیازی به شلیکش نبود ولیکن فشنگ را […]

دعایی برایت نخواهم کرد به جز خیر شاید روزی با رسیدن به شادی مفهوم اندوه مرا دریابی تو را بدرود که دگر جانم نمی کشد بر ادامه آنچه خود خواسته ام بریده ام، نه آنگونه که تصورش را می کردی بریدنی که صدایش در خود حبس می شود و نه بازتابی دارد و نه اشکی […]

به یقین رسیده ام که حال از خویش باز ایستاده ام عقل زایل شده است هیچ میزانی بر هیچ چیز نیست و بر هم خورده است نظم عالمی که در من است در جهان من هیچ مخورده ام و باز به یقین رسیده ام از اصرار بر آنچه ناشدنی ست م.فردا 1390/05/22

زندگی ام با لبخند کج آن کولی مست رو با زوال نمی رود بار ها جان داده ام و باز بر سر خواسته ای ایستاده ام صدایی می آید از شکستنم صدایی در دور دست ها که با گذشت روزگار فاصله ی مان کم می شود تنها تو و آن رفتار غریب رو به زوال […]

دگر چه اهمیت دارد صبح با اندیشه ی چه کسی بر خیزم و شب، در خواب گرد خانه ی که هزاران بار پرسه زنم باز هدیه ی سرد نگاه و دستانت هزاران بار در تمام بدنم رخنه کرده است باز نبودنت، در تمام لحظات نیاز تمام وجودم را در بر گرفته است شور و هیجانت […]

تو ای سایه بان مرگ ای هم ره شب های کودکی من باز در آغوش خود جان کدامین ستاره را گرفته ای ستارگان بر زمین من آی که مویه می کنند م.فردا 1390/05/22

و حال بیشتر باور دارم “سکوت سرشار از ناگفته هاست” هر چه بیشتر می نویسم کمتر بیان می شوم ای کاش سکوتی بر دستانم سایه می افکند تا دل خوش از درد ناتوانی نوشتن باشم نه افسرده از درد ندیدن م.فردا 1390/05/22

باخته ای تمام مهره هایت را در نبردی نا برابر بر کودک دست فروش که گل لبخند را از زیر دستانت ربود م.فردا 1390/05/22

بخوان آن نغمه ی پایان مرا کین سکوتت، می شکند اجزای مرا لب ایوان و خواب در تاریکی ماه روشنی مرگ من و انکار تو شاد گاه در این وحله ی بی انکار غروب دست می نهی در دست سکوت تا کشد شاد، خط پایان مرا خود بخوان آن نغمه ی پایان مرا م.فردا 1390/05/22

دگر هیچ دوشی نیست دگر دوشی نیست دگر نیست نیست . م.فردا 1390/05/22