نانوشته ها

گاه به نگاهی خوشنودی
گاه به لبخندی
زمان چنان می گذرد که خوشی بی معنا می شود
درد اطراف را گرفته
و مرگ بر همه پنجه افکنده
ولیکن، ما باز به دیدن لبخندی خوشنودیم

قناعت نه حتما از ناتوانی
که گاه از حکم شرایط است
گاه احترام است به خواست دیگران
و گاه تنبیهی برای خود

هر آنچه اندیشه می پروراند، مریض
هر قدم که به سوی می رود، به خطا
لیک، دیدن لبخند، شادی و رقص مردمان
دعای هر روزه بوده است، تا به شب

م.فردا
1391/7/24