نانوشته ها

به بیرون می نگرد ره گذران می آیند و همچون جریان ساده باد می روند کیک هایی دارد، جالب قدی، بلند نگاهی، جذاب گویا او، فروشنده است به اندیشه نوشیدن قهوه در آنجا هم صحبتی با اهالی کافه و نگاه کردن او می افتم

صدای چوب صدای همهمه صدای گریه بچه دوربین سه، دو، یک … و فلش برای چند هزارم ثانیه زمان در گوشه ای می ایستد تا تنها خاطره لبخند ها را با خود ببرد م.فردا 1390/03/25

بو می آید نمی بینی در دود در مه در غبار زمانه ی غریب تنهایی ست در گوشه ی چشمانش م.فردا 1390/03/25

رو به شمال باد سرد است گاه یخ بندان رو به جنوب گاه غربت است و دود وای که چه سرد است روز های در گذرم م.فردا 1390/03/25

بر من آن سوی عالم پیداست در آنجا که غم نا پیداست مرا با خود در آغوش گیر مرا تا اوج عالم بر ز غم هایت، ز درد هایم به یک دم بری گردیم همانا فارغ از عالم ساکن آنجا گردیم مرا با خود به خود آور

چند روز انتظار چه سری جان می دهد به هنگام شنیدن صدای او همه چیز فراموش می شود تنها با یک لبخند و صدای خنده اش هزاران سال را می توان با یک لبخند زندگی کرد بی آنکه به مشکلی اندیشید تنها یک صدای او این ها را با خود دارد حال اگر رخسارش باشد […]

چرا نمی توان به راحتی از خوابیدن زیر باران با او نوشت؟ چرا نباید از بوسیدنش در کوچه ی بن بست تاریکی در گوشه ای از شهر نوشت؟ و چرا باید خود داری کرد از بیان تمام احساساتی که همگان دارند و تنها بر کشتنش بر می آیند و یا بر انکارش؟ بگذریم نوشتنی ها […]