نانوشته ها

خسته ام، از این همه دویدن و نرسیدن
خسته ام، از این همه در گوشه ای تنها نظاره گر رفتن ها بودن
خسته ام، از این همه اتفاق عجیب که بی ربط در تمام زندگی بدن من را زخم می کنند
و خسته ام، از خودم که همیشه باید منتظر بازگشت سایرین باشم
انتظار ها کی به پایان می رسد؟
روزی هم زمان رفتن من می رسد
و شما تنها نظاره می کنید
آن روز
هزاران حرف ناگفته ام را با خود می برم
تا هیچ گاه ندانید که چه ها بر من گذشته است
در زندگی ام که در تعامل با شما بوده است

م.فردا
1390/04/23