نانوشته ها

ویران می شوم با یاد آوری خنده های تو بنشین ای دوست دمی با هم باشیم از راز نگفته بگو از غم هایت از نگاه فردایت م.فردا 1390/05/13 *** به یاد یک دوست ***

نوشتم و رفتم که انتخاب کنم کی بتونه ببینه تو …؟ نه اون …؟ نه اون یکی …؟ نه پس کی؟؟؟؟؟ کسی رو پیدا نکردم هیچ کس نبود هیچ کس نبود کسی که بشه درد ها رو باش قسمت کرد چرا؟؟؟؟؟ هیچ کس نبود چند ساله که از داخل ریختم فقط بیرون مونده که اون […]

می آید نمی آید می ماند نمی ماند کدام یک مهم است آنگاه که من نیستم تا به پایش بنشینم م.فردا 1390/05/12

شیطنتی کودکانه چیدن بوسه ای از لبان تو و گناهی عظیم انتظار پایان سکوت تو م.فردا 1390/05/12

مرگی ست تدریجی و بس دردناک در کنارت بودن دور بودن و نبودن م.فردا 1390/05/12

به پایانی بلند نشسته ام که در نبودن هایت بار ها مرده است این تن و نه یک نگاه و نه یک بوسه که در انتها تنها به پای دیوار زندگی ات نشسته ام زمان شروعی نو برای یک پایان است دست به خاتمه دادن هایم بهتر شده است روزگاریست که به انتها می رسم […]

بر دیواری همیشه سیاه می نویسم از اندیشه بی خوابی های ساعت 5 از کار های ساده ای که برای برخی بزرگ است از حرف هایی که تنها حرف هستند و بس و از آدم هایی که پشت حرف ها و نگاه شان خالی ست خالی بودن را در دانش نداشته یشان به راحتی می […]

و حال زمان رفتن است تا انتها تا آنجا که قدم ها خود بروند و کسی مپرسد “کجا” تا آنجا که خورشیدش از دم خانه ی تو بر نخیزد دگر به پای دیوار بلند زندگی ات تکیه نمی زنم وزنه ای شده ام سنگین بر زندگی همگان یادداشتی می نویسم بر کنار صندلی همیشه خالی […]

باید گریست زار گریست به حال مایی که مدیران مان چنین بی بوته می رویند بر لا به لای آجر های دیوار خسته ام از دیدن کسانی که مدرک می گیرند بدون دانش پشت آن باید گریست زار گریست م.فردا 1390/05/11

خسته ام از تمام حرف های تکراری از تمام انسان های تکراری همچون من خاکی نو، آبی نو و انسانی نو مرا نیز با او از نو سازید شاید که از تکراری بودن راحت شوم م.فردا 1390/05/11