نانوشته ها

هر از گاهی ساختار بر هم می شکنی با سخنی، لبخندی، اشاره ای ولیکن من چون مجسمه بر سر ستون انتظار خویش خشک ایستاده ام هر از گاهی سخن از رفتن می گویی از هوایی دیگر در سر و من همچنان زیر همان آفتاب و زیر همان باران تو را چشم در راهم م.فردا 1390/05/20

اندوه، مرا بیش از پیش در خود فرو می کشد آنگه که تنها با اشاره ای تلخی های زندگی مرا تایید می کنی و سکوت و دوریت لاک و مهری می شود بس قوی تر بر تاییدت م.فردا 1390/05/20

تا کنون با کدامین چشم مرا نظاره کرده ای کین چنین با فاصله ایستاده ای کدامین کلام من تکیه بر دروغ بوده است کین چنین بی اعتنا گذر کرده ای مگر میان ما چه بوده است که یکی مانده و دیگری گریزان شده م.فردا 1390/05/19

خسته ام به اندازه ی هزاران سال خسته ام از انتظاری بی پایان و سکوتی ممتد تا هر آنجا که چشم کار می کند م.فردا 1390/05/19

تماماً مرا به دست باد داده ای تا از این دیار، از تو دور کند حال صدای خنده ات آخرین صدای شاد زندگی می شود حال نگاه خیره ات آخرین تصویر ماندگار چشم می شود در این گذرگاه سرد و تیره ی شبانه ات مرا به دست باد می دهی بی اندیشه ی بودنم خود […]

صفحه ای نا آشنا با تمام اطرافیان سیاه شده در غبار و دود شهر چروک از گرمای آفتاب قرن رو به انزوال می رود در این میان دستان کوتاه و قلب شکسته اش جای می دهد در شیشه ای برای تو گاه تنها تپش های آخرش م.فردا 1390/05/19

قدرتی دارد فرا تر از انتظار و اثراتی بس عمیق تر نوشته ها دردی دارد ماندگار و زخم هایی آشکار بر همه انگشت نما می شوید بی حس و گیج می شوید در انتهای کوچه خیره به دیوار می شوید راه بسته است بی حس می نشینید در انتظار آری معتاد او شده اید عشقی […]

تنها یک لحظه اتفاق می افته چشم هات رو باز می کنی و می بینی که اطرافت خالی خالیه خالی پر از سکوت همه رفتن همه و تو موندی و یک دنیا تنهایی م.فردا 1390/05/17

گاه شل می شود ریسمانی که به دست هایت بسته ای فراموش می کنی که هنوز در پی ات ایستاده ام روزگار بدی ست ریسمان ها هم دوام نمی آورند م.فردا 1390/05/16

دردیست متفاوت در زمان با تو بودن از ندیدن هایت از رفتن هایت و نگفتن هایت پیش از تو تمامی این درد ها جنس دگری داشت همه کشنده اند ولیکن یکی با بوسه می کشد و دیگری با انتظار م.فردا 1390/05/16