نانوشته ها

به تاریکی می راند مرا خواندن نوشته هایی که از مرگ و دوری سخن می گویند همچنان پنجره ها باز هستند برای آوردن عطر تو و همچنان من در انتظار یک نگاه تو تمام جهان را می دهم برای با دیدن لبخند بر لبانت شادی و طراوت صدایی که به دور از خستگی و کار […]

صدا می آید صدای زنگ یک، دو، سه، …. ادامه دارد نه پاسخی و نه پیغام گیری باز پشت در می ماند یک تماس نا موفق دیگر م.فردا 1390/04/08

دستانم را به باد می دهم تا تو را در آغوش کشد بوسه به شب می دهم تا طولانی ترین بوسه را به تو دهد و من چه دور از تو در این گوشه ی دنیا ایستاده ام م.فردا 1390/04/08

گاه به نوشته هایم چنان می نگرم که به سنگ قبر نانوشته ام سنگی سیاه و ساده تنها چند خط نام و نام خانوادگی تاریخ ها و دیگر هیچ تمامی نوشته ها نیز چنین هستند من شما تاریخ و دیگر هیچ پس بخوانید سنگ قبر مرا م.فردا 1390/04/08

گاه بر بلندای افق طرح دو عاشق می بینید آسمان غروب است و دست ها در دست هم ولیکن هیچگاه نپرسیده اید چرا غروب؟ چرا دست ها در هم؟ و چرا آغوشی در کار نیست؟ و نه بوسه ای؟ آن طرح نه وصال است و نه نزدیکی که لحظه خونین جدایی ست به روایتی نرم […]

می نویسم فریاد می زنم می نویسم سر به دیوار می زنم می نویسم سر به بیابان می نهم می نویسم . . . و حال از همه این ها دگر خسته ام هیچ یک افاقه نکرد راه آخر پرواز م.فردا 1390/04/08

دیوانگی دنیایی دارد به موازات این دنیا که گاه به هم نزدیک می شوند ولی هیچ گاه پای دیوانه به این دنیا نمی رسد م.فردا 1390/04/09

گاه و بی گاه لج می کند این دل دیوانه من با تمام عالم هستی اتان گاه شاد است چنان که از نگاهش شوق می ریزد برای ادامه برای حیات و گاه چنان غمگین است که با هزاران من عسل هم نمی شود به آن نزدیک شد م.فردا 1390/04/09