نانوشته ها

دندانه ای ست که چو نیش به پیش می رود در تنم
اندیشه ای ست که چو درد می کشد خویش بر سرم
سفری بود به ابعاد وجود بشری، ناچیز
تا کجا ها که رسد درد، به دامان شما چنگ زند
می بی اثری بود، به بالین و به کام
که نکوهش نشود، بی اثر از بهر تو خواب

م.فردا
1390/08/15